نوید عشق

شد نقطه ای در انتهای مسیر
گم گشته ی جهان پستِ حقیر

در گلشنِ ویران گرفتار و اسیر
محکوم به حکم روزگار و تقدیر

تارو تاریک،خاموش و بی فروغ
غرقِ دنیای پر از نور و دروغ
۰
صبح شادی،روزهای خوش و خوب
یک به یک در برش گشت غروب

دریغ از فراز و نشیب های روزگار
که خوبان زهر سو می شوند گرفتار

با زبان بی زبانی خواند سرود بی گناهی
آوای آسمانی ، با نسیم صبحگاهی

نوید عشق داد و خبر از یار و بهار
گشود پنجره ی دل،فرو ریخت غبار


جلیل میاحی