میخانه ی عشق

دیر زمانیست که میخانه ی ما
بَستند و شکست پیمانه ی ما

فرارِ ما ز غم ها میخانه بودو
بود مِی و مستی بهانه ی ما

دل بسته بودیم به میخانه و غافل
که ساقی خمارِ چشمِ مستانه ی ما

بود و از یاد بُردیم عشق و صفا را
ساقی دربند و میخانه،ویرانه ی ما

از گذشتگان نیاموختیم عبرت
میخانه ی عشق گشت بتخانه ی ما

دست ها کوته گشت و زبانها لال
این صدا بود صدایِ دلِ دیوانه ی ما

روزگارِ خوش و نه چندان دور
داستان ها شد و افسانه ی ما

کاش یک صدا بودیم و یک دل
همچو تسبیحِ صد دانه ی ما

دست در دست هم دوباره
می ساختیم از نو کاشانه ی ما


جلیل میاحی