عالم خیال

به کوچه های قلبم،

که از شلوغی

و ترافیک کلمات،

رنج می برد،

تماشا می کرد.

و به باران، که با قطراتش،

تمام برگ هایم را، خیس می کرد

و کلمات آنها را، یکی پس از دیگری،

می شست و پاک می کرد،

بی تفاوت، از پشت پنجره، 

تماشا می کرد،

و با نگاهش،

هیزم را در آتشدان قلبم،

به آتش می کشید.

و به چشمانم، که تمام کلمات را،

برایش می سرود، تماشا می کرد،

و من در عالم خیال، همراه او

سوار بر درشکه رویاها می شدم،

و به سرزمین قلبش، سفر می کردم،

و در خیابانها، و کوچه های قلبش،

گم می شدم،

و او همچنان، بی تفاوت، از پشت

پنجره اتاقش، بیرون را تماشا می کرد.

جلیل میاحے